((قربونی))

با کویر تشنه دل       می­شینم به انتظارت

می­شینم تا که بیایی    بشینم دمی کنارت

از کوه و دریا همیشه   می­گیرم نشونی تو

این دل عاشق و آخر   می­کنم قربونی تو

عاشقم عاشق ترم کن   با نگاهت باورم کن

من گل شاخه عشقم        تو بچین و پرپرم کن

تو مسیر خواستن تو      می­شینم با چشم گریون

تا ز ابر مهربونی         بریزی نم نم بارون

مث بارون محبت      دوس دارم آروم بباری

بوسه عشق و همیشه     روی گونه­هام بکاری

عاشقم عاشق ترم کن       با نگاهت باورم کن

من گل شاخه عشقم           تو بچین و پرپرم کن

 تو که نیستی دل تنگم       انگاری تاریک و سرده

عروس دیار شب­ها         می­شینه به پشت پرده

با تو خورشید  و ستاره      باز دوباره جون می­گیرن

تو اگه نباشی اینجا       تموم گلا می­میرن

عاشقم عاشق ترم کن    با نگاهت باورم کن

من گل شاخه عشقم        تو بچین و پرپرم کن

                                 بهروز (رها)

((بند تنهایی))

حضورت را در این غربت عطایم کن

بـه بـودن بـا نگـاهت مبتـلایم کن

که من در انزوایی غرقه در عشــقم

بیـا با لحن شـــیوایت صـدایم کن

ببـین در کنـج غم بی آشــیانم من

دلت را نـازنیـن اینـک ســرایم کن

ز هجــرت خسته ام آواره از خویشم

کنــون در خلـوتی زیبـا دعـایم کن

خطا دیـدی اگـر از مـن پشـتـیمانم

ز لطفت دیـده پوشـی از خطایم کـن

دلم از حجم تنــهایی بـه جـان آمـد

بیـا زین درد هجــرانت جـدایم کن

کنــارم بـاش تـا لخـتی بیـاســایم

و از این بنــد تنــهایی رهـایم کن

بهروز-رها